Amaç: Bu çalışmanın amacı Covid-19 salgını sırasında sağlık
çalışanlarının anksiyete, depresyon, uykusuzluk ve travma sonrası stres
belirti düzeylerini araştırmak ve ilişkili sosyodemografik, klinik ve
çalışma hayatı ile ilişkili faktörleri incelemektir.
Yöntem: Toplam 509 katılımcı çevrimiçi yöntem ile sosyodemografik
ve klinik verileri içeren formu, Hastane Anksiyete Depresyon Ölçeği’ni
(HAD), Uykusuzluk Şiddeti İndeksi’ni (UŞİ), Travma Sonrası Stres
Bozukluğu (TSSB)-Kısa Ölçeği’ni doldurmuştur.
Bulgular: Çalışmayı 509 sağlık çalışanı tamamladı, %69,2’si hekim
ve %30,8’i hemşire idi. Tüm katılımcılarda eşik değerlerini aşan
oranlar: depresyon %54,2, anksiyete %26,3, uykusuzluk %20,8 ve
TSSB %8,8’di. 20-30 yaş aralığındaki katılımcılarda, kadınlarda
ve hemşirelerde depresyon, anksiyete, uykusuzluk ve TSSB skorları
anlamlı olarak yüksekti (p<0,001). Covid-19 hastaları ile çalışanlar
ve çalışmayanlar arasında ve ailesinde Covid-19 pozitifliği olanlar ile
olmayanlar arasında anlamlı fark saptanmadı (p>0,05). Covid-19
şüphesi yaşamak, uykusuzluk (p=0,026) ve TSSB (p=0,008) ile anlamlı
olarak ilişkiliydi. Geçmiş ruhsal hastalık tanısı olanlarda anksiyete ve
TSSB puanları anlamlı olarak daha yüksek saptandı (p<0,001).
Sonuç: Bulgular kadınların, hemşirelerin, geçmiş ruhsal hastalık
öyküsü olan ve 20-30 yaş aralığındaki sağlık çalışanlarının ruhsal açıdan
yüksek risk grubunda olduğunu, çalışma pozisyonları açısından fark
saptanmadığını göstermektedir. Yüksek riskli gruplara yönelik erken
ruhsal müdahalelerin planlanması önem arz etmektedir.